Soma’ya gittiğimde vakit gece yarısıydı. Ölüm sessizliği nedir orada iyi anladım. Kurtarma çalışmaları devam ediyordu. Kimse çıt çıkarmıyordu. Herkes bir ses bekliyordu, ses yaşam demekti. Ses çıkmadı…

***

Dostlarım, her ölüm trajiktir kuşkusuz ama yoksul bir aile babasının ölümü kadar acısı yoktur. Geride bir kadıncağız kalmıştır, ne yapacağını bilmez halde, ilkokulu ya okumuş ya okumamış. Küçücük bir de çocuk. Ne olduğunun farkında olmayan. İyi ki de olmayan…

***

Dostlarım, dualar edilsin, ağıtlar yakılsın, üzülelim, ağlayalım ama bize öfke gerek değil mi? İsyan edelim, kader değil bu. Üç otuz paraya insanları 8 saat yeraltına gönderip, sırtlarından para kazanıp onların canını değersiz gören bu düzene boyun mu eğelim? O ölen işçilerin aylık kazançlarını bir akşam yemeğinde harcayan ama güvenlik önlemlerini almayanlara çıkıp iki laf etmeyelim mi?

***

Dostlarım, ben Soma’da babasıyla aynı madende çalışan, vardiyaları farklı olduğu için ölümden kurtulan bir oğul gördüm. Mesai saati olduğu için babasının yeraltında olduğu saatte orada iş kıyafetleri ile beklemek zorunda olan, elleri titreyen, gözleri nemli bir oğul gördüm. “Babam içerde” diyordu, ekliyordu, “Yeğenim de içerde…” Benim içim yanıyordu…

***

Dostlarım, taşeronlaşma ile karın tokluğuna adam çalıştırıp, kârdan başka şey düşünemez haldeki patronların umursamazlığına mı terk edelim insanları? Karşı çıkmayalım mı?  Bir işçi kardeşim, “Benim 80 tane arkadaşım öldü” diyor… 80 arkadaşınızın öldüğünü düşünsenize bir an. Oturduğunuz kahvedeki 80 kişiyi mesela… Apartmanınızın tamamını… Sınıf arkadaşlarınızı… Dostlarım, hiç olmazsa bir kere 80’e kadar sayar mısınız?

***

Dostlarım, bir başbakan çıkıp adam dövüyor…

***

Dostlarım, Soma’da sayısı hala tartışmalı yüzlerce insan yatıyor…

***

Dostlarım…

Türkiye’de kokuşmuş bir şeyler var…

***

Dostlarım…

Dostumuzu düşmanımızı iyi seçelim artık…