Geçtiğimiz Kasım ayında gazetemizde yer alan “Muğla’da Unutulan Köy” başlıklı haberimizin üstünden yaklaşık bir ay geçmesine rağmen yetkililerin hala harekete geçmemesi mahalle sakinlerinin tepkisine yol açtı. Ula’nın Turgut Mahallesi’nde yaşanan sıkıntılar devam ederken, köylüler sesini yetkililere duyurmaya çalışıyor.

Sinem Karakaya

Muğla’nın Ula ilçesine bağlı 125 hanenin olduğu dağ köyü Turgut Mahallesi’nde internet olmasına rağmen baz istasyonu bulunmuyor. Teknoloji çağında hiçbir iletişimin olmadığı mahallede, duyurular camiden yapılıyor. Acil bir durumda ise mahalle sakinleri, köyün yüksek tepelerine çıkarak telefon çeken alan arıyor.

Yaklaşık 530 kişinin yaşadığı mahallede GSM operatörünün olmamasının yanı sıra, mahallede cami olmasına rağmen imam, sağlık evi bulunmasına rağmen doktor ve ebe, otobüs durağı bulunmasına rağmen toplu taşıma da yok. Adeta üvey evlat muamelesi gördüklerini söyleyen mahalle sakinleri, yetkililere seslenerek, “Biz neyin cezasını çekiyoruz?” diye sormuştu.

Geçtiğimiz Kasım ayında gazetemizde yer alan “Muğla’da Unutulan Köy” başlıklı bu haberimizin üstünden yaklaşık bir ay geçmesine rağmen yetkililerin hala harekete geçmemesi mahalle sakinlerinin tepkisine yol açtı. Ula’nın Turgut Mahallesi’nde yaşanan sıkıntılar devam ederken, köylüler sesini yetkililere duyurmaya çalışıyor.

“TELEFON ÇEKMEDİĞİ İÇİN HASTANEDEN RANDEVU ALAMIYORUZ”

Telefon çekmediği için hastaneden randevu alamadığını dile getiren mahallenin eski Muhtarı Mithat Demirtaş, “Telefon çekmediği için hastaneyi arayıp randevu alamıyoruz. Hastaneye mecburen randevusuz gidiyoruz bu sefer bakınamıyoruz. Çok mağdur oluyoruz. Acil bir durumda ambulansı bir şekilde aradık diyelim, köyümüzün merkezine bile gelmiyor. Komşu mahallemiz olan Çakmak Mahallesi yoluna çıkarsan, ambulans hastayı yol kenarından alıyor. Ulaşım bile yok. İnternet var ama sağlıklı değil. Büyük sıkıntılar içindeyiz” dedi.

“MAHALLEDE BİRİ ÖLSE İMAM ARAMAYA GİDECEĞİZ”

Mahalle sakinlerinden Bayram Sazan ise şunları söyledi: “Mahallemizde imam yok, ebe yok. Görevlendirme oluyor ama köyde telefon çekmediği için gelen durmak istemiyor. En ufak bir aşı için 45 km uzaklıktaki Muğla’ya gitmek zorunda kalıyoruz. Köyde iğne yapabilecek biri bile yok. Allahtan ölenimiz yok. Mahallede biri ölse imam aramaya gideceğiz. Ben Tunceli Hozat’ta askerlik yaptım. Oradaki komutanımız 20 hanelik köye verici bağlatmıştı. Orada yapılan hizmet burada neden yapılamıyor biz bunu anlamıyoruz. Neyin cezasını çekiyoruz çözemedik.”

“HAYALİMİZ CEP TELEFONUYLA GÖRÜNTÜLÜ KONUŞMAK”

En büyük hayallerinin cep telefonu ile görüntülü konuşmak olduğu dile getiren Saniye Özcan ise, “Çocuğumuz hasta olsa gece vakti eşlerimiz çalışıyor. O karanlıkta telefon çeksin diye tepe tepe geziyoruz yardım çağırmak için. Öğretmenimiz duyuruları camiden yapıyor. Hangi devirde yaşıyoruz, artık sesimizi duyurmak istiyoruz. Şu devirde en büyük hayalimiz cep telefonu ile görüntülü konuşmak” diye konuştu.